رفیق حسین طغیان
رفیق حسین طغیان یکتن از کمونیست‌های انقلابی میهن ما بود که سراسر عمرش را در پیکار ضدسوسیال امپریالیزم روس و چاکرانش سپری نمود و سرانجام در کشتارگاه مخوف رژیم جنایتکار و میهن‌فروش خلق و پرچم تیرباران گردید.
طغیان که یک حقوق‌دان برجسته و مدیرمسئول «جریده رسمی» وزارت عدلیه بود، مثل ده‌ها انقلابی پاکباز و شرافتمند دیگر با اوج‌گیری مبارزه انقلابی علیه ارتجاع حاکم به سیاست انقلابی روی آورده و مبارزه طبقاتی و رسیدن به جامعه عاری از طبقات را یگانه راه پایان استثمار توده‌های زجردیده می‌دانست. او با هدف برپایی انقلاب دموکراتیک نوین به جریان «شعله جاوید» پیوست تا با سازماندهی توده‌ها علیه دشمنان طبقاتی، مناسبات مترقی و نوین را جایگزین مناسبات عقب‌مانده فیودالی نماید که چون کوهی بر سینه مردم سنگینی می‌کرد.
او از ماهیت ضدکارگری و تجاوزکارانه سوسیال امپریالیزم روس به خوبی آگاه بود و آن را دشمن طبقات محکوم و خلق‌های دربند جهان در نقاب «سوسیالیزم» می‌دانست، ازهمینرو افشای مزدوران خلق-پرچم و صاحبان روسی شان را از وظایف انقلابی کمونیست‌های جدی و اهل عمل شمرده و نسبت به آنان کینه عمیق در دل داشت. همزمان او از مبارزه علیه ارتجاع اخوانی و بنیادگرایی نیز غافل نبود.
رفیق طغیان یکی از بنیان‌گذاران «سازمان آزادی‌بخش مردم افغانستان» (ساما) بود. به دنبال دستگیری و اعدام عناصر مترقی و مبارز، سرطان ۱۳۵۸ بود که وی در قلعه‌غیبی چهلستون کابل همراه با همرزمش عزیز اوریاخیل به چنگ جلادان «اگسا» افتاد.
او که در مکتب کمونیزم درس آزادگی، صداقت و تعهد به طبقات محکوم جامعه را آموخته بود، سازش با دشمن طبقاتی را ننگ و خیانت دانسته و زیر شکنجه‌های وحشیانه آدم‌کشان «اگسا» هرگز نشکست و با مقاومت حماسی در برابر شکنجه‌های سادیستی غلامان روس، درس بزرگ از ایثار و فداکاری به آیندگان به میراث گذاشت.
در «لیست مرگ» حاوی پنج‌هزار قربانی جنایات نوکران روس، نام رفیق حسین طغیان در شماره ۳۳۴۷ تحت عنوان «محمد حسین ولد محمد حسن، مسکونه لغمان، مامور وزارت عدلیه، مائوئیست» درج است که به تاریخ ۳۱ سرطان ۱۳۵۸ جاویدان گشته است. مقارن همین روزها بود که سایر یاران انقلابی‌اش چون داوود سرمد، عزیز شریف، داوود منگل، انجنیر عزیز و فقیر حنیف بعد از شکنجه‌های حیوانی تیرباران گردیدند.
