نخستین کنگره سازمان رهایی افغانستان، مظهر وحدت اصولی و پیوند تیوری با پراتیک
نخستین کنگره سازمان رهایی افغانستان به تاریخ ۱۸ ثور ۱۴۰۰ (۸ می ۲۰۲۱) در فضای وحدت روی اصول انقلابی سازمان به پایان رسید. به دنبال انتشار سند سازمان («با درسگیری از اشتباهات راهمان را جانبازانه ادامه دهیم!») در سنبله ۱۳۹۷، مرکزیت برگزاری کنگره را در دستور کارش قرار داد اما بنابر موانع متعدد و مبارزه‌ی ایدئولوژیک بسیار مفید درونی، این امر با تاخیر مواجه گردید.
کنگره نه با یک دقیقه سکوت بلکه با سر دادن سرود شهیدان و سوگند دوباره به خون و یاد رفیق کبیر داکتر فیض احمد، رفیق محسن، رفیق راهب و سایر جانباختگان سازمان و جنبش چپ انقلابی افغانستان آغاز گردید. سپس نمایندگان منتخب همه واحدهای سازمان از نقاط مختلف کشور ضمن تایید گزارش‌های سیاسی، تشکیلاتی و مالی، برنامه و اساسنامه جدید سازمان را مورد بحث قرار داده با اکثریت آرا تصویب و اعضای اصلی و علی‌البدل کمیته مرکزی را انتخاب کردند.
کنگره مملو از درس‌های ارزشمندی از پافشاری روی اصول مارکسیستی و مبارزه قاطع علیه انحرافات ایدئولوژیک در سازمان بود که نهایتا رفقا متفقا بر محور مشی انقلابی سازمان تعهد دوباره سپردند تا آنچه را به روی کاغذ آورده‌اند، مجدانه عملی سازند.
در حالی که امپریالیست‌های اشغالگر امریکایی و ناتو و همدستان منطقوی شان در پی نصب دوباره مزدوران ددمنش طالب در قدرت اند و جامعه ما در وضعیت فاجعه‌باری بسر می‌برد، و در شرایطی که از چهارسو بر سازمان ما لجن‌پاشی صورت می‌گیرد، کنگره بر پراتیک، تحکیم سازمان در کلیه زمینه‌ها و درآمیختن با طبقات زحمتکش به مثابه اساسی‌ترین وظایف تاکید نمود.
سازمان ما در تبلیغ و تهییج، کار بین زنان و بستگان قربانیان جنایات خاینان طالبی و جهادی، دست‌آوردهای قابل توجهی داشته است، اما آنچه سد راه رشد و استحکام مطلوب تشکیلاتی و ایدئولوژیک آن به حساب می‌رود، تاثیر اپورتونیزم راست در مقاطعی از حیات سازمان و کندی در جلب و جذب بوده است. ما برآنیم که نیرویی انقلابی بدون داشتن پایگاه توده‌ای محکوم به فناست. پیام بنیادین کنگره اینست که باید با اتکا بر دیوار لازوال توده‌ها و با الهام از خون شعله‌ور رفیقان و تمامی انقلابیون جنبش سرفراز چپ میهن، تشکیلات را پولادین گردانیم.
کوتاهی و اشتباه ما در تامین مرکزیت دموکراتیک تنها با برگزاری کنگره مرفوع نمی‌شود، حال وظیفه مرکزیت منتخب و تک‌تک کادرها است که این حلقه را محکم به دست گرفته به جزء لاینفک زندگی سازمان مبدل سازند. باید همیشه بر دموکراسی، اصل «از توده‌ها به توده‌ها»، اراده جمعی و پیوند ارگانیک رهبری با صفوف پافشاریم.
ما معتقدیم که تنها با سلاح مارکسیزم-لنینیزم-اندیشه مائوتسه‌دون و به کاربرد آن در شرایط خاص افغانستان، بی‌محابا گذشتن از منافع حقیر فردی و نترسیدن از شکنجه و مرگ، می‌توان آگاهی انقلابی را از سطح شناخت افغانستان ما به سطح دگرگونی ژرف آن در خدمت زنان و مردان ستمکش بی‌صدا و بی‌لبخند ما بالا برد.
سازمان رهایی افغانستان
۲۲ ثور ۱۴۰۰
