گزارش محفل یادبود از روز شهیدان «سازمان رهایی افغانستان»
در اهتزاز باد درفش گلگون جان‌باختگان انقلابی!
در ۲۱عقرب ۱۴۰۳ (۱۲ نوامبر ۲۰۲۴) طی محفلی که به همت جوانان تدارک دیده شده بود، از روز شهیدان «سازمان رهایی افغانستان» بزرگداشت به عمل آمد. روزی که سی‌وهشت سال قبل، خون رفیق داکتر فیض احمد رهبر و بنیانگذار سازمان و ۹ تن از همرزمانش توسط حزب فاشیستی گلبدین بر زمین ریخته شد.
باآنکه در محفل تعدادی از رفقا از ولایات مختلف کشور اشتراک داشتند، عده‌ای زیادی به دلایل امنیتی و مشکلات دیگر نتوانستند حضور یابند.
سالون با شعارها و تصاویری از جان‌باختگان سازمان رهایی، جنبش انقلابی افغانستان، ایران و «جبهه خلق برای آزادی فلسطین» تزیین گردیده بود.
آغاز محفل را گرداننده با این شعر اعلام داشت:
آنان که بی‌دریغ در راه توده‌ها
رفتند درون آتش و بیداد روزگار
با عزم استوار
تا شعله‌های سرکش خلق را بپا کنند
تا برکشند حصار ستم را ز کوی ما
از جان گذشتند
با عشق و با سرود
با درد و آه و دود
خورشید شدند
ستاره شدند
در شبان تار
تا راه بجا ماند
اینان
از کاروان احمد و ایمان محسن اند
اینان
بیباک در برابر دیوهای هرزه‌خو
چون کوه ستاده‌اند
من ناکس اگر بکشم پای خویش را
از آن مسیر رفته‌ی یاران قهرمان
خورشید باوران!
خورشید باوران!
او در ادامه اظهار داشت:
«دشمنان ما تصور داشتند که با ضربات پیهم و به شهادت رساندن رهبری و کادرهای زبده، گلیم تشکیلات ما و اندیشه چپ انقلابی را از افغانستان برخواهند چید اما احمد بذری نکاشته بود که هر اهریمنی به سادگی آن را بخشکاند. سازمان رهایی با تکیه بر آموزه‌های رهبران کبیر پرولتاریای جهان و بنیانگذاران و اعضای شهیدش پرچم مارکسیزم-لنینیزم-اندیشه مائوتسه‌دون را برافراشته نگه داشت….
هرچند با مشکلات و تهدیدهای بی‌شماری مواجهیم اما تاریخ به ما آموخته است که جهت استحکام تشکیلات و غلبه بر هر دشواری بایست بر مبارزه ایدئولوژیک بدون گذشت، مستمر و مصممانه اصرار ورزیده و از طریق کار تبلیغی و ترویجی، جلب توده‌ها و درآمیختن با آنان به گسترش و بلشویکی شدن سازمان پرداخت.»
گرداننده در جملات پایانی گفت:
«شایسته‌ترین یادبود از رفقای جان‌باخته، آموختن از شهامت، صلابت و وفاداری به آرمان و برافراشته نگهداشتن درفش پرافتخار سازمان و جنبش چپ است.»
در گردهمایی امسال بخصوص یاد رفیق کهزاد از رهبران برجسته نظامی سازمان، رفیق شفیق بنیانگذار و مسئول نظامی جبهه نیمروز، رفیق بهادر بنیانگذار و مسئول نظامی جبهه نورستان و رفیق درویشی از جنگاوران قدیمی سازمان را گرامی می‌داریم که در این اواخر به علت بیماری ما را ترک گفتند. اینان افزون بر نکات مثبت فردی، جنبه مشترک بارزی نیز داشتند: در جریان جنگ مقاومت ضدروسی در جبهات و نبرد با رژیم پوشالی و بنیادگرایی، به آبدیدگی و پیوند توده‌ای دست یافته و در این مقطع از تاریخ سازمان نقش ماندگاری داشتند.
رفقا فروزان و بشیر، زندگی رفیق کهزاد یکی از متهورترین و با تجربه‌ترین قهرمانان سازمان و درس‌هایی از خصال و کردار نمونه‌ای‌اش را نسبتا مفصل بیان نمودند و کلیپی حاوی تصاویر و ویدیو‌هایی از زندگی پرعظمت وی به نمایش گذاشته شد.
از رفیق سعید خواسته شد تا زندگینامه فشرده رفیق شفیق را که در ایجاد جبهه نیمروز و آموزش نظامی جوانان نقش بسزایی ایفا نموده بود، ارایه دهد و زندگینامه بهادر، این یکی دیگر از چریک‌های قدیمی سازمان که فقط چند روز قبل از برگزاری محفل درگذشت، نیز ارایه گردید. در جریان محفل از چند رفیق دیگری که طی سال‌های اخیر درگذشته‌اند از جمله رفیق شهبال، رفیق معلم بصیر، رفیق رستم نیز یادبود به عمل آمد.
رفیق حکیم کارگری که در راهپیمایی تاریخی کارگران شبرغان در سال ۱۳۴۸ شرکت جسته و نیز افتخار فراگیری مارکسیزم از رفیق محسن از بنیانگذاران و رهبران سازمان و کار مشترک با وی را دارد، در بخشی از یادهایش از شهید محسن گفت:
«رفیق محسن که از قوم هزاره‌ی ما قد برافراشت، بدور از هر نوع ناسیونالیزم ارتجاعی، با روحیه پرشور و همواره شاداب و رفیق‌دوستی آموزنده‌اش، توده‌های سایر اقوام را نیز شیفته خویش ساخته بود. کار وی در کابل، صفحات شمال، ننگرهار و مناطق مرکزی از اهمیت زیادی برخوردار بود و به همان اندازه‌ای که قادر بود روشنفکران را جلب کند، کارگران و دهقانان را هم مجذوب حرف‌ها و صفای شخصیت‌اش می‌ساخت.
رفیق همیشه برخوردهای صریح ضدخانواده‌بازی و قوم‌وخویش‌بازی داشت تا جایی که در مواردی به قطع مناسبات‌اش منجر گردید ولی در عین حال اخلاق انقلابی وی، وزنه زیادی در خانواده برایش بخشیده بود و به همین لحاظ می‌توانست هرگونه امکانات شخصی و خانوادگی را به راحتی در خدمت سازمان قرار دهد.
رفیق محسن پس از دستگیری در جریان قیام بالاحصار زیر سخت‌ترین شکنجه‌های دژخیمان راز سازمان را چون مردمک چشم حفظ نموده چنان سکوت پرابهت نمود که میهنفروشان خلقی و روس‌ها متقاعد شدند تلاش بخاطر واداشتن این مبارز پاکباز به سخن گفتن، بیهوده است و بناءً از فرط درماندگی و خشم، با شلیک گلوله‌‌ای در سینه‌‌اش، خواستند تا به احساس خواری و دنائت خود در برابر این ستاره تابناک پایان دهند.»
سپس رفیقی در ارتباط با موضعگیری سازمان در قبال جنایات رژیم صهیونیستی نتانیاهو با حمایه امپریالیزم امریکا علیه مقاومت اسطوره‌ای مردم فلسطین به تفصیل صحبت نمود.
پس از سخنرانی فوق، دکلمه شعر «خورشید انقلاب» از شهید عبدالاله رستاخیز که در ۲۹ دلو ۱۳۴۷ در زندان دهمزنگ سروده بود، توسط رفیق دینا با کف زدن‌های ممتد حضار همراهی شد. تصاویر جدید رفیق رستاخیز که اخیرا دوستی آنرا با کیفیت عالی در اختیار ما قرار داده است به وسیله پروجکتور نمایش داده شدند.
رستاخیز شاعر آزاده و سخنور آتشینی که در برابر رژیم‌های مستبد تا آخرین رمق حیات استوار ایستاد؛ روشنفکر انقلابی و شرافتمندی که عمرش را وقف تلاش خستگی‌ناپذیر در راه آرمان‌های درخشان انسانی نموده و سال‌ها در بند رژیم شاه ماند. سرانجام پس از کودتای هفت ثور، این فرزند برومند میهن ما بدست دژخیمان خلق و پرچم دستگیر و تیرباران شد.
در لابلای برنامه، سرود «ستاره‌های درخشان» توسط کمیته جوانان سازمان اجرا شد. در پایان، شرکت‌کنندگان به رسم تجدید پیمان با خون و خاطره‌ی جان‌باختگان و ادامه راسخ راه و رزم شان، به پا خاسته سرود «انترناسیونال» را خواندند.
