کنفرانس فوق‌العاده «سازمان رهایی افغانستان»
در ۲۷ جوزای ۱۴۰۱ (۱۷ جون ۲۰۲۲) جلسه‌‌ی کمیته مرکزی با اشتراک کادرها و اعضای تمامی بخش‌های سازمان برگزار گردید که در آن بحث روی پاره‌ای از اشتباهات و کمبودها متمرکز بوده و قرار شد فشرده آن بصورت کتبی تدوین و در اختیارحوزه‌های سازمانی نیز قرار گیرد.
نوشته مذکور که عمدتا شامل بررسی اشتباهات رهبری از بیست سال گذشته و بخصوص از کنگره اول سازمان بدینسو در زمینه‌های ایدئولوژیک، سیاسی، تشکیلاتی و مالی می‌باشد، در اوایل عقرب، طی جلسات مقدماتی بخش‌های مختلف تشکیلات مورد ارزیابی و نظرخواهی قرار گرفت تا برای تصویب در کنفرانس فوق‌العاده ارایه گردد.
با پایان این جلسات، در آستانه «روز شهیدان سازمان رهایی افغانستان» به تاریخ ۱۹ عقرب ۱۴۰۱ (۱۰ نوامبر ۲۰۲۲)، کنفرانس فوق‌العاده‌ای برای جمعبندی از کار ما عمدتا پس از کنگره اول، و نیز اجرای برخی تعدیلات تشکیلاتی برگزار گردید.
با حضور رفقای نماینده‌ی منتخب و اعضای کمیته مرکزی، کنفرانس به یاد جانباختگان سازمان و تعهد به ادامه راه شان آغاز گردید.
ابتدا رفیقی از مرکزیت با برشمردن و توضیح مثال‌های مشخصی از خطاها و ضعف‌های ایدئولوژیک، سیاسی، تشکیلاتی و مالی در رهبری را، به نمایندگی از کمیته مرکزی به طور فشرده اما صریح، شدید و بی‌ملاحظه انتقاد از خود نموده عوامل و ریشه‌های آنرا شرح داد. وی تجدید تشکیلات، جلوگیری از تکرار اشتباهات، محکم‌گیری مبارزه ایدئولوژیک بر اساس اصول مارکسیزم-لنینیزم و اندیشه‌مائوتسه‌دون، بکاربرد دایم سلاح انتقاد و انتقاد از خود و بُرا نگهداشتن آن و سهم‌گیری فعال و سرزنده‌ی تمامی رفقا در این مبارزه حیاتی را، مهمترین راه پولادین، مقتدر و صیقل دادن سازمان برای مبارزات دشوار آینده خواند.
بعد از جرو بحث‌هایی، سند انتقاد از خود به رای گذاشته شد که با اکثریت مطلق به تصویب رسید و دو رفیق وظیفه گرفتند تا با در نظرداشت پیشنهادات و اصلاحات، آنرا برای ارایه در کلیه حوزه‌های سازمانی نهایی سازند.
قسمت دوم کار، استعفای چند رفیق از مرکزیت، جاگزینی آنان با رفقای جدید و نیز انتخاب چند نامزد مرکزیت بر اساس رای سری شرکت‌کنندگان در کنفرانس بود.
مرکزیت جدید منتخبِ سازمان تعهد سپرد تا در جو آشفته و بحرانی حاضر و موج سرخوردگی‌ها که باعث ترس، گریز، انحراف و دلمردگی عده کثیری گردیده، مبارزه ایدئولوژیک را محکم گرفته و با الهام از رفقایی که بی‌هراس از چهارشقه شدن تا ریختن خون شان بر زمین رزمیدند و قهقهه شادمانه دشمن را در دهانش خشکاندند، سازمان را با پیکار انقلابی تحکیم بخشند.
