رفیق داوود سرمد
درست امروز بود که پولیگون پلچرخی شاهد زنده‌به‌گور کردن یکی از رشیدترین فرزندان این میهن بود. کسی که هر لحظه‌ای از عمرش را وقف خدمت به ستمدیده‌ترین مردم این سرزمین کرده هر مصرع شعرش درست قلب سگان روسی را نشانه می‌گرفت.
این چهره ماندگار، داوود «سرمد» بود که در سال ۱۳۲۹ خورشیدی در قریه کاریز ولسوالی قره باغ کابل در یک فامیل تهی‌دست به دنیا آمد و از آوان کودکی طعم تلخ فقر و ظلم و ستمی را که هر روز بالای ملیون‌ها انسان، توسط طبقات حاکم تحمیل می‌شد چشیده بود.
وی از شاعران انقلابی بود که در قله‌های شعر معاصر کشور می‌درخشید و در کنار انیس آزاد، حیدر لهیب، عبدالاله رستاخیز، سیدال سخندان… از پرچم‌داران شعر مقاومت و تعهد در افغانستان می‌باشد. او به این عقیده بود که:
«شعر را در حد شعار دوست ندارم. من دوست دارم شعرم زیادتر ازینکه شعار باشد؛ توصیفی باشد از وضعیت نابهنجار توده‌های محروم از ظلم و ستم طبقات حاکم…»
و در زندگی عملی‌اش هم ثابت کرد. صلابت و رزمندگی سرمد او را در صدر لیست خونخواران خلق و پرچم قرار داد.
بعد از اینکه جنبش دموکراتیک نوین ضربه دیده دچار پراکندگی تشکیلاتی گردید، سرمد فعالیت‌هایش را در چارچوب «محفل شمالی» تنظیم کرد و بالاخره در کنار رفیق مجید کلکانی و سایر رفقا در تهداب‌گذاری سازمان آزادی بخش مردم افغانستان «ساما» نقش کلیدی ایفا نمود.
سرانجام این مبارز نترس، در سرطان ۱۳۵۸ توسط خادیست‌های خونخوار دستگیر و لادرک می‌شود تا اینکه نامش در «لست مرگ پنج هزار» نمایان گردید که بر اساس آن به تاریخ ۱۲ اسد ۱۳۵۸ در پولیگون پلچرخی به شهادت رسیده جاودانه گشت…
